نکته : مطلب زیر رو دوست عزیزم بادبادک زحمتشو کشیده .
باتشکر از بادبادک عزیز
احتمالا پشت جلد سی دی یا فیلمای VHS اصلی یا آخر فیلما چشمتون به علائمی خورده که روی اونا عباراتی مثل PG-13 یا R یا چیزای دیگه به چشم میخوره. این عبارات نوعی درجه بندی فیلمای سینمایی در امریکاس که اینجا میخوام در موردش صحبت کنم. وظیفه رده بندی فیلما رو تو امریکا سازمانی به اسم MPAA= Motion Picture Association of America انجام میده یعنی انجمن تصاویر متحرک امریکا. این انجمن یه همتای بین المللی هم به نام MPA داره. اینها نه تنها فیلمای سینماها بلکه تلویزیونهای کابلی، فیلمای ویدیویی، سی دی ها و بقیه چیزای مشابه رو هم درجه بندی میکنن. در اصل کمپانیهای اصلی فیلمسازی در امریکا یعنی والت دیزنی، پارامونت، وارنر برادرز، سونی، فوکس قرن بیستم، یونیورسال و متروگلدوین مایر هستند که فیلمهایشان را از این طریق درجه بندی میکنن. یکی دیگه از فعالیتهایی که این انجمن میکنه مبارزه با تکثیر غیرقانونی فیلمها در جهانه. خودشون میگن از این لحاظ سالی 3 بیلیون دلار ضرر به صنایع فیلمسازی امریکا میخوره. البته من که دلم به حالشون نمیسوزه. چطور وقتی با سیاست امریکا الان 30 ساله که قیمت نفت هیچ تغییر عمدهای نکرده کسی اعتراضی نمیکنه یا نمیتونه بکنه و دیگه حساب نمیکنن به ما چقدر داره ضرر میخوره. ولی متاسفانه ظاهرا از شرایط پذیرش ایران در سازمان تجارت جهانی یکیش پذیرش قانون کپی رایته که شاید ما هم چند وقت دیگه مجبور بشیم برا یه فیلم 14 دلار پول بدیم. بگذریم خلاصه اینکه این انجمن چند تا دفتر تو بروکسل و مکزیک و کانادا و هنگ کنگ داره که اونا پیگیریهای قانونی علیه تکثیر غیرمجاز رو انجام میدن. البته امریکا بزرگترین سرمایه گزار روی ساخت فیلمه به طوری که در سال 2000 به طور میانگین برا ساخت هر فیلم 55 میلیون دلار هزینه کرده. هر فیلمی هم حدود 27 میلیون دلار هزینه تبلیغاتش شده. یعنی حدود 80 میلیون دلار خرج هر فیلم شده و این در حالیه که از هر ده فیلم فقط یکی میتونه از نمایشش تو امریکا هزینه خودشو برگردونه. برای همین هم یه جور فکر اقتصادی کردن و اون اینه که هر فیلمی تو امریکا اول روی پرده سینماها نمایش داده میشه و وقتی که فروشش رو کرد اونوقت به صورت ویدیو و دی وی دی به بازار ارائه میشه و بعد هم ممکنه از تلویزیون کابلی و بقیه رسانه ها پخش بشه. به همین دلیله که شما هیچوقت نمیتونید موقعی که فیلمی تو امریکا رو پردهاس نسخه ویدیوئی باکیفیتی از اون گیر بیارید و برای حل همین مشکل هم بوده که برادران پاکستانی و سنگاپوری و مالزیایی لطف میکنن فیلما رو از رو پرده ضبط میکنن و به ما میرسونن که خدا ایشالا اجرشون بده. بیشترین ضرر رو همینا به امریکا میزنن. گذاشتن فیلما روی اینترنت هم پدیدهای رو به گسترشه که البته راحتتر میشه جلوشو گرفت ضمن اینکه به گستردگی تکثیر سی دی یا فیلم ویدئویی نیست. البته شرکتای فیلمسازی هم بیکار ننشستن و برای جلوگیری از تکثیر فیلمای ویدیوئی و دی وی دی هاشون یه تکنولوژیهایی اختراع کردن که الان شما نمیتونید بطور عادی از رو یه نوار ویدئوی اصلی یه کپی بزنید و اگه اینکار رو بکنید هم تصویر موج برمیداره. برای دیسک هم از اون بدتره و دی وی دی ها رو به راحتی نمیشه تکثیر کرد و اونا با سیستمی به نام (Content Scramble System (CSS قفل دار شدن ولی خوشبختانه چند تا آدم بیکار پیدا شدن و نرمافزار DeCSS رو برا شکوندن این قفل اختراع کردن. البته برا دیدن فایلهای دیویدی هم با نرمافزارهای DVD rip این فایلا به کوری چشم دشمنا دیده میشن و برای فیلمای ویدیویی هم یا با دوربین از روی صفحه تلویزیون ضبطش میکنن یا با یه کلکی که خودمم آزمایش کردم و درست بود اونو از تو میکسر رد میکنن و دوباره ضبط میکنن. خلاصه پس این دوگوله به چه درد میخوره. البته اینو هم بگم از اونجا که تو ایران فیلمای امریکایی تو سینماها نشون نمیدن اینجا اصلا از لحاظ تکثیر غیرقانونی کشور مهمی نیست بلکه رده اول رو مالزی داره و بعد از اونم تایوان. روسیه و ترکیه هم تو این منطقه از این لحاظ مهم هستن. خوب از این هم که بگذریم میرسیم به انواع رده فیلما. رده اول با حرف G به معنای General Audiences یا مخاطب عام نشون داده میشه و معنیش اینه که همه میتونن بدون محدودیت سنی اون فیلمو ببینن. این رده معمولا به فیلمای کارتون و کودکان اختصاص داره. رده بعدی PG یا Parental Guidance suggested هستش که در اون توصیه میشه که چون ممکنه بعضی صحنه ها برا بچه ها مناسب نباشه لذا بهتره با بزرگتراشون فیلمو ببینن. معمولا اغلب فیلمسازا که برای بزرگترها فیلم میسازن طوری فیلمشونو میسازن که یه همچین رده ای رو دریافت کنه که همه افراد بتونن فیلمو ببینن و از لحاظ فروش مشکلی نداشته باشن. رده سوم PG-13 هست که منظور از 13 اینه که ممکنه تو فیلم صحنه هایی از خشونت و سکس باشه که برای بچه های زیر 13 سال اصلا مناسب نیست لذا قویا توصیه میشه که فیلم رو در حضور والدین ببینن. البته این عدد 13 رو از اونجا گفتن که تو خارج بچه های بالای 13 سال رو کلا نسل جوون یا تینایجر حساب میکنن (چون از عدد 13 تا 19 به انگلیسی آخرش تین داره، ترتین، فورتین، فیفتین و ...). ضمن اینکه تا چند سال پیش فقط رده PG بود ولی بخاطر اعتراضاتی که والدین بچه ها از بعضی فیلما داشتن این رده هم اضافه شد. یکی از این فیلما ایندیاناجونز و معبد مرگ بود که گرچه صحنه سکس و خشونت نداره اما چون قضایا تو یه معبد پر از مار و عقرب و با صحنه های چندش آور میگذره قدری باعث ناراحتی بچه ها شده بود. البته تا اینجا تو رده بندی فقط توصیه شده یعنی اگرم یه بچه خودش تنهایی رفت سینما اشکال نداره. ولی رده R یا Restricted دیگه برا افراد زیر 17 سال محدودیت داره و اونا باید حتما با بزرگتراشون برن سینما. البته معمولا اینطوریه که بلیت رو باید یه بزرگتر براشون بخره یعنی حتی یه غریبه رو هم اگه دم سینما دیدن کافیه ازش بخوان براشون یه بلیت بگیره و بعد با هم برن تو. رده آخر به نام NC-17 معروفه به معنای NO Childeren Under 17 Admitted یعنی اینکه دیگه بچه های زیر 17 اصلا اجازه دیدن فیلمو ندارن ولی البته باید توجه داشت که اصولا کمپانیهای فیلمسازی خودشون هم یه فیلمی با این درجه تولید نمیکنن و اینجور فیلما معمولا فیلمای مستقل هستن که بیننده های محدودی دارن و اصلا خیلی از سینماها این فیلما رو نشون نمیدن و تو مجلات درست و حسابی هم اجازه تبلیغات ندارن. خوب امیدوارم که با رده بندی فیلما تو امریکا آشنا شده باشین. اگه سوالی بود در خدمتیم.
ارادتمند، بادبادک
همچنین جا داره از دوست عزیز در سایت هنر هفتم هم تشکر کنم
نوشته شده توسط آرش در پنج شنبه 85/7/13 و ساعت 10:40 عصر |
نظرات دیگران()
